کد مطلب:260204 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273
عبادت و اطاعت پروردگار
آنانكه لذت مناجات با خدا را چشیده و جانشان از محبت خدا لبریز است، حتی لحظه ای را بی نام و یاد خدا نمی گذرانند و زندگی را جز در راه بندگی و فرمانبری خدا بر نمی تابند. امام عسكری علیه السلام نمونه اعلای محبت و انس با خدا بود.
[ صفحه 38]
محمد شاكری روایت كرده است: «مولا و استادم امام حسن عسكری علیه السلام در محراب عبادت می نشست و به سجده می رفت و آنچنان سجده و ذكرش را طولانی می كرد كه من می خوابیدم و بیدار می شدم و از شدت خستگی دوباره به خواب می رفتم، در حالی كه او هنوز در سجده بود.» [1] .
محمد بن اسماعیل نقل كرده است: «زمانی كه ابومحمد عسكری علیه السلام در زندان بود. گروهی از بنی عباس و جمعی از منحرفین بر صالح بن وصیف كه زندانبان بود، وارد گشته و گفتند: بر او سختگیری كن و به او مجال آرامش مده!
صالح جواب داد: با او چه كنم؟ و حال آنكه دو تن از شقی ترین و بدترین كسان را یافته بودم و برای شكنجه و آزار او گماشتم، اما چندی نگذشت كه آنان هم رو به عبادت و نماز آورده و كارشان دشوار گشت.
سپس فرمان داد تا آن دو گماشته را حاضر كردند و از آنان پرسید: وای بر شما، درباره ی این مرد چه كردید و چه نظری دارید؟
گفتند: چه بگوییم درباره ی مردی كه روزهایش را روزه می گیرد و تمامی شبهایش را به نماز و عبادت می گذراند؟ و جز به عبادت خدا سخنی نمی گوید و به كاری مشغول نمی شود، وقتی كه به ما نگاه می كند بندبند وجودمان به لرزه درمی آید، چنانكه اختیار خویش را از دست می دهیم.» [2] .
[ صفحه 39]
[ صفحه 38]
محمد شاكری روایت كرده است: «مولا و استادم امام حسن عسكری علیه السلام در محراب عبادت می نشست و به سجده می رفت و آنچنان سجده و ذكرش را طولانی می كرد كه من می خوابیدم و بیدار می شدم و از شدت خستگی دوباره به خواب می رفتم، در حالی كه او هنوز در سجده بود.» [1] .
محمد بن اسماعیل نقل كرده است: «زمانی كه ابومحمد عسكری علیه السلام در زندان بود. گروهی از بنی عباس و جمعی از منحرفین بر صالح بن وصیف كه زندانبان بود، وارد گشته و گفتند: بر او سختگیری كن و به او مجال آرامش مده!
صالح جواب داد: با او چه كنم؟ و حال آنكه دو تن از شقی ترین و بدترین كسان را یافته بودم و برای شكنجه و آزار او گماشتم، اما چندی نگذشت كه آنان هم رو به عبادت و نماز آورده و كارشان دشوار گشت.
سپس فرمان داد تا آن دو گماشته را حاضر كردند و از آنان پرسید: وای بر شما، درباره ی این مرد چه كردید و چه نظری دارید؟
گفتند: چه بگوییم درباره ی مردی كه روزهایش را روزه می گیرد و تمامی شبهایش را به نماز و عبادت می گذراند؟ و جز به عبادت خدا سخنی نمی گوید و به كاری مشغول نمی شود، وقتی كه به ما نگاه می كند بندبند وجودمان به لرزه درمی آید، چنانكه اختیار خویش را از دست می دهیم.» [2] .
[ صفحه 39]
[1] غيبت شيخ طوسي، صفحه ي 139 و 140.
[2] اعلام الوري، صفحه ي 360 - كافي، جلد 2، صفحه ي 446.